Door het raam zie ik hem liggen in bed,
Zijn nachtkastje met kaarten en tekeningen van zijn kleinkinderen bezet.
"Ik voel me prima dokter, al ben ik zo ontzettend kortademig en moe,
Ik kom nog nauwelijks aan bellen met mijn kleinkinderen toe."
"Van fietstochtjes die ik 2 weken geleden nog maakte kan ik nu alleen maar dromen."
Tussen de woorden door probeert hij weer op adem te komen.
Met een vervelend onderbuikgevoel lopen we even later de kamer uit,
Ik realiseer dat hij het waarschijnlijk niet gaat redden,
Een brok in mijn keel, terwijl ik de deur zachtjes sluit.
Comments