Ik heb het allerleukste werk wat er bestaat. Ik praat er graag over, met een twinkeling in mijn ogen. Mijn liefde voor dit vak is enorm en er geen plek waar ik mij meer thuis voel. Ik bewonder het menselijk lichaam en de manier waarop het kan herstellen. Patiënten die slecht binnenkomen, waarbij het kantje boord is en waarvoor álles uit de kast getrokken wordt om ze te helpen, die vervolgens na herstel zelf weer het ziekenhuis uit lopen. Toch draait het in het ziekenhuis niet altijd om beter worden en gebeuren er niet alleen wonderen.
Regelmatig komt het voor dat ik tijdens een dienst word gebeld dat een patiënt plots achteruit gaat. Ik heb meerdere keren reanimaties meegemaakt zonder goede afloop. Ik heb gezien hoe familie te laat was om gedag te zeggen. Tijdens de pandemie heb ik zó veel mensen ontmoet die afscheid moesten nemen van het leven. En meerdere keren ben ik mee geweest om patiënten te schouwen die waren overleden. Ook deze kant van de zorg heb ik al van dichtbij meegemaakt.
Deze situaties maken indruk. Het worden herinneringen die ik niet snel meer vergeet. Toch probeer ik van de situaties die zich voordoen te leren. Omdat ik weet dat er een dag komt waarop ik zelf dat gesprek met familie zal moeten voeren en mijn hoofd koel zal moeten houden tijdens acute en levensbedreigende situaties.
Dit is een kant van de zorg die minstens zo belangrijk is. Door de situaties die ik meemaak en de gesprekken die er na afloop worden gevoerd, leer ik om hier mee om te gaan. Daardoor kan ik het na afloop weer van me afzetten en doorgaan naar de andere patiënten die ook zorg nodig hebben.
De komende jaren hoop ik mijzelf verder te ontwikkelen en in dit soort situaties van waarde te zijn. Ik hoop dat ik leer om met deze situaties om te gaan als ik nauw betrokken ben. Maar bovenal hoop ik dat het nooit went.
Comments