Het is 's ochtends kwart over zeven als ik voor de laatste keer mijn anatomie doorneem vlak voor de overdracht van de chirurgie, wanneer de telefoon gaat. Ik krijg het bericht dat er een orgaandonatie procedure op het programma staat. Een bijzondere operatie waar ik vandaag bij mag zijn. Terwijl beneden op de operatiekamer alle voorbereidingen worden getroffen, loop ik mee naar de intensive care waar zijn vrouw afscheid neemt.
Aan zijn bed haalt ze de mooiste herinneringen op die ze samen hebben gemaakt. Ze krijgt de tijd om in alle rust afscheid te nemen voordat de beademing wordt gestopt. Wanneer de machine wordt losgekoppeld is het oorverdovend stil in de kamer. Er heerst een serene rust. Maar ik weet ook dat dit straks anders is. Dit is stilte voor de storm. Na de wettelijke 5 minuten wachten, wordt zijn overlijden vastgesteld. Het is nu tijd om naar beneden te gaan, richting de operatiekamer. Ik druk op het knopje van de lift en we zoeven naar beneden.
Met zijn allen duwen we het bed naar de deur waarachter zich het OK complex bevindt. We draaien ons om naar zijn vrouw, die dapper aan het hoofdeinde van het bed staat. Rustig doen we een stap naar achteren om haar de ruimte te geven om nog een laatste keer afscheid te nemen voor we de OK op gaan. Een laatste knuffel en een zoen. Ze neemt een diepe zucht en strijkt haar jurk glad. “Succes en dankjewel voor alles” zegt ze zacht maar vastberaden.
De deuren naar het OK complex gaan open en sluiten achter ons. Zodra we de hoek om zijn beginnen we te rennen. Want nu telt iedere seconde. Met elke stap die we zetten zijn we verder verwijderd van het leven wat deze man had, maar bij elke stap zijn we ook dichter bij levens die een nieuwe kans krijgen. Nooit eerder was het verschil tussen de dood en het leven zo dichtbij.
Als ik ’s avonds in het donker naar huis fiets, denk ik terug aan de indrukwekkende gebeurtenissen van deze dag. Diep respect heb ik voor deze man die ooit de keuze maakte om levens te redden. En minstens zoveel bewondering voor de vrouw bij wie verdriet plaatsmaakt voor moed. Hoe dapper moet je zijn om een stap terug te doen om levens van onbekenden een nieuwe kans te geven, terwijl je niets liever zou willen dan je echtgenoot dicht bij je houden. Voor de een een dag vol verdriet en voor de ander een dag van hoop. Hoop op een nieuwe toekomst, perspectief en kwaliteit van leven. Tegenstrijdig maar ook mooi. Wie de dood ziet, ziet het leven.
Comments