“HEKS, HEKS!” roept ze terwijl we haar proberen aan te kleden. Ze grijpt naar de arm van de verpleging met wie ik meeloop en kijkt boos terwijl ze met een verbeten gezicht hard haar nagels diep in de huid van de verpleging duwt. Ze is boos en bang. Ze vergeet steeds wie wij zijn en begrijpt niet wat wij komen doen. We proberen haar zo goed mogelijk te helpen, we leggen uit wie we zijn en dat we haar komen helpen om uit bed te komen, maar het werkt niet. Ze blijft gillen en zich verzetten terwijl wij ons afvragen wat er zich in hemelsnaam in haar hoofd afspeelt.
Als ze eindelijk in haar rolstoel zit grijpt ze zich vast aan de tillift, ze wil niet meer loslaten. Ik lees het onbegrip van haar gezicht en zie de angst in haar ogen. “Ik ga naar huis!” Roept ze terwijl ze de verpleegster die haar wil kalmeren weg probeert te slaan. Ze wil weg, weg uit de rolstoel, weg uit haar kamer, weg van hier. Ze wil naar huis, ze wil terug naar de tijd dat ze wel wist wie ze was. Maar het kan niet. We proberen haar zo goed mogelijk thuis en veilig te laten voelen, maar echt zelf naar huis en naar wie ze vroeger was kan niet meer.
Ook met eten weigert ze elke poging en elke hap die we haar aanbieden. “NEEE!” Gilt ze terwijl ze de boerenkool naar de andere mensen probeert te gooien. We besluiten om haar terug te brengen naar haar kamer zodat ze lekker in bed uit kan rusten.
Later die middag loop duw ik een andere bewoonster in haar rolstoel door het zonnetje in de tuin. Terwijl zij geniet van de geitjes die ronddartelen pluk ik wat bloemetjes. Op de terugweg stoppen we even bij de kamer van de lieve mevrouw die zo de weg kwijt leek te zijn. De geplukte bloemetjes zet ik in een vaasje op het nachtkastje naast haar bed. Ze kijkt ernaar en glimlacht. Ik loop weer terug naar de andere bewoonster die in haar rolstoel zit in de deuropening. Op het moment dat ik naar buiten loop hoor ik zachtjes achter me vanuit het bed: “jullie zijn lieve meiden”. We glimlachen naar haar en zwaaien. Ze zwaait terug. Zo’n lief mens, gevangen in haar eigen lichaam en in de steek gelaten door haar eigen hoofd.
Comments