Iedereen wil de hoogste cijfers, de beste beoordelingen en de meeste ervaring voor op het CV. Vier keer per week sta ik te popelen om naar het ziekenhuis te gaan waar ik werk. Als ik een weekje vakantie heb gehad verlang ik terug naar de witte jassen in de lange gangen van het ziekenhuis. Het gepiep van de monitoren en het gerinkel van telefoons. Na een lange dienst huppel ik dan met nóg meer energie het ziekenhuis weer uit. Niet omdat dit baantje goed op mijn CV zou staan, of dat ik “beter” zou zijn dan medestudenten die niet werken. Ik krijg hier energie van omdat dit is wat ik het allerliefst doe.
Het allerlaatste waar ik mij druk om kan maken zijn cijfers, beoordelingen en mijn CV. Waar andere studenten druk bezig zijn met onderzoek “omdat het moet”, houd ik mij bezig met de patiënten die ik in het ziekenhuis tegenkom. Wie zijn deze patiënten en wat is hun verhaal? Hoe kunnen wij hen het beste helpen en wat maakt dat ik later een goede arts kan zijn? Ik geniet van de gesprekken met deze patiënten. De theorie die ik als basis leer, kan ik hier toepassen in de praktijk. Ik zie véél meer dan enkel een ziekte, ik zie ook de persoon achter de ziekte. Ik heb geleerd wat voor invloed een ziekte kan hebben op iemands leven en het leven van zijn of haar naasten.
Tegenwoordig is het de norm om onderzoek te doen, ervaring op te doen in de zorg, bestuursfuncties op je te nemen en ondertussen ook nog bij elke extra activiteit aanwezig te zijn. Hoewel onderzoek ontzettend leerzaam is, bieden tientallen publicaties geen garantie voor het zijn van een goede arts. Bovendien vraag ik mij af hoe gezond het is om zó veel tijd te steken in onderzoek als dit niet is waar je hart ligt. Ook om mij heen merk ik op dat steeds meer medestudenten stress ervaren en dat elkaar onderling steeds minder wordt gegund omdat iedereen de beste wil zijn. Toch ervaar ik die stress niet. Ik geniet van mijn studentenleven en ben tegelijkertijd ook bezig met mijn ontwikkeling, maar wel op mijn eigen manier. Ik doe de dingen die ik leuk vind, waar ik energie van krijg en waar mijn hart ligt. Het ziekenhuis is voor mij een plek waar ik mij thuis voel. De plek waar ik soms verdrietige, maar veelal mooie lessen van patiënten leer. Van héél dichtbij maak ik stilte van de dood mee en tegelijkertijd bruist het leven en met name de levenslust door de gangen van het ziekenhuis. Ik heb ervaren hoe dun de lijn tussen leven en dood is en hoe verdriet en geluk naast elkaar kunnen bestaan in een ziekenhuis. Dit zijn de momenten die ik koester en mij voor altijd bij zullen blijven. Dít is waarom ik dokter wil worden.
En ik hoef niet de beste arts te worden van Nederland, of van de hele wereld. Als ik later voor mijn patiënten maar de beste arts ben die zij zich kunnen wensen. Een arts die met hen meedenkt en oog heeft voor de persoon achter de ziekte. Een arts die kijkt naar het gehele plaatje en haar hand voor haar patiënten in het vuur steekt. Iemand die makkelijk te benaderen is en een veilige basis biedt voor een vertrouwensband tussen arts en patiënt. Laat anderen maar strijden om de hoogste cijfers, de beste beoordelingen en de meeste publicaties. Dan strijd ik voor mijn patiënten en hun naasten.
Commenti