Al anderhalf jaar speelt corona een grote rol in ons leven. Allemaal hebben we de afgelopen maanden gemerkt dat de wereld op zijn kop stond. Van mondkapjes tot een avondklok en van een lockdown tot anderhalve meter afstand. Ontelbare keren heb ik mijzelf in een isolatiepakje gehesen om weer de cohortafdeling op te gaan. In deze nieuwe blogpost lees je hoe ik terug kijk op deze anderhalf jaar, wat het meeste indruk op mij heeft gemaakt en wat ik van deze crisissituatie heb geleerd.
Ik heb zo veel herinneringen aan de afgelopen maanden. Aan alle mensen die ik heb ontmoet in het ziekenhuis. Aan alle hartverscheurende maar ook ontroerende situaties die ik mee heb mogen maken. Stuk voor stuk hebben ze op mij een onuitwisbare indruk achtergelaten. Echtparen die met corona op de afdeling samen op een kamer opgenomen werden en afscheid moesten nemen. Een zoon die zijn vader geen laatste eerbetoon kon brengen omdat hij zelf aan de beademing op de intensive care lag. Het weerzien van een echtpaar nadat ze door corona weken gescheiden van elkaar in verschillende ziekenhuizen opgenomen lagen. De angst en spanning die elke dag voelbaar was op de afdeling. De woorden “Ik wil nog niet dood”, wetende dat de artsen en verpleegkundigen niks meer konden doen. Al deze gebeurtenissen, ze staan in mijn ogen geschreven.
Hoewel het alledaagse leven weer verder gaat, denk ik regelmatig terug aan deze patiënten. Hoe zou de wereld zijn als dit allemaal niet was gebeurd? Zouden ze hun (klein)kinderen knuffelen, genieten van hun kopje koffie in het zonnetje? Zouden ze nog een flinke fietstocht maken zoals voorheen? Genieten van een ijsje op het terras? Zouden ze net als ieder ander klagen over de regen deze zomer, of zouden ze simpelweg tevreden zijn?
Er zijn ook lichtpuntjes. De afdeling hangt vol met kaarten van patiënten die na een lange en zware strijd zijn hersteld en gerevalideerd. “Ik ben vanochtend voor het eerst weer gaan zwemmen. Ik ben er nog niet, maar ik ben er nog en ik kom er wel, dankzij jullie”. Elke dienst komen er nieuwe kaarten bij en wekelijks wordt er gebak op de afdeling bezorgd afkomstig van patiënten en hun familie.
Ondanks de vreselijke situaties heb ik van deze pandemie veel geleerd. Ik heb nog beter leren communiceren en samenwerken. Ik heb geleerd om in een crisissituatie juist te handelen. Dat je jezelf niet uit het oog moet verliezen. Maar vooral heb ik geleerd dat je er in zo’n situatie nooit alleen voor staat. Deze anderhalf jaar heeft mij doen inzien wat voor bijzondere mensen er in de zorg werken. Stuk voor stuk hebben zij een plekje in mijn hart.
We deden dit niet alleen, we deden dit samen. We hebben samen gehuild, maar ook gelachen. Samen gestreden, maar ook het leven gevierd. We hebben ons samen alleen gevoeld. Alleen, maar samen.
Deze situatie leerde mij om de sterren te tellen, dankbaar te zijn voor mijn gezondheid en het leven wat ik heb.
Gezegend ben ik, ik heb nog steeds mijn dromen, Ik kijk, kijk naar boven. Tel, de sterren, Al die sterren van liefde. Laat ons tellen, al die sterren, van liefde. - Stef Bos (Diggy Dex)