Op de middelbare school was ik geen hoogvlieger. Ik had moeite met de bètavakken. Iedere week stond er bijles op de planning en ik leerde uren om voldoendes te halen. Toen ik in de derde klas een profiel moest kiezen, twijfelde ik geen moment. Ik koos voor de bètavakken. Juist die vakken waar ik veel moeite mee had. Het was mijn allergrootste droom om geneeskunde te studeren. Om mijzelf later als arts voor mijn patiënten in te kunnen zetten. Ik was bereid om hard te werken. Heel hard te werken, om mijn dromen waar te maken.
Veel docenten waren er vrij zeker van dat ik niet in één keer zou slagen voor het vwo, laat staan dat ik aangenomen zou worden bij de studie van mijn dromen.
Geneeskunde studeren was toch een droom van velen? Ik zou volgens hen nooit worden geselecteerd uit al die jongeren die zich aanmelden voor de selectie. Mij werd aangeraden om met een plan B te komen, of misschien zelfs wel plan C. Om te kiezen voor de makkelijke weg in plaats van mijn grenzen te verleggen.
Ondanks de opmerkingen en de goedbedoelde adviezen bleef ik volhouden. Elke week was het zwoegen bij natuurkunde en scheikunde. Maar altijd met dat ene doel in mijn achterhoofd. Hoe groot moet je motivatie zijn om ondanks alles toch vol te blijven houden? Om wel te blijven geloven in jezelf, ook als anderen dat niet doen. Ik haalde misschien niet de hoogste cijfers en ik moest er hard voor werken. Maar als er iets is wat ik wél had, dan was het de motivatie en doorzettingsvermogen om mijn dromen waar te maken. Altijd en nog steeds, ben ik er van overtuigd geweest dat als je iets écht heel graag wilt en bereid bent om er hard voor te werken, dat het je dan ook lukt.
Het moment dat ik hoorde dat ik door de selectieprocedure van geneeskunde was gekomen, was voor mij de bevestiging om nooit meer aan mijzelf te twijfelen. De kers op de taart. Hetgeen wat jarenlang mijn grootste droom was, waar ik heel hard voor gewerkt had. Ik had mijzelf bewezen wat ik al die tijd al wist. En alle mensen die niet in mijn droom geloofden, had ik het tegendeel bewezen.
Als ik nu kijk naar het werk wat ik met zo veel plezier in het ziekenhuis doe, hoe veel ik leer van de patiënten en artsen, weet ik zeker dat ik al die tijd de juiste keuze heb gemaakt. Ik ben vastberaden om later voor mijn patiënten het verschil te maken. En om iedereen te laten zien dat het wél kan. Dat je mag durven dromen en mag vallen, om daarna weer op te staan.
Misschien wel de belangrijkste les die ik gedurende mijn schooltijd heb geleerd: durf te dromen en laat een ander je nooit vertellen dat je iets niet kunt.