Als kleine kinderen worden we al gewaarschuwd. “Kijk je uit dat je niet valt” Op school wordt ons door middel van cijfers geleerd dat presteren belangrijk is. Zo vaak wordt ons verteld dat we iets niet kunnen. Te vaak worden we gewaarschuwd voor beren op de weg. Maar misschien is het helemaal niet erg om zo nu en dan eens flink hard te vallen. Om te leren en daarna weer op te staan.
Als ik jaren geleden naar de mening van mijn docenten had geluisterd, was ik mijn dromen niet achterna gegaan. Dan had ik ze ingewisseld en gekozen voor de makkelijke weg. Dan had ik nu niet gestudeerd en gewerkt op de plek waar ik mij iedere dag zo thuis voel. Als ik had geluisterd naar al die mensen, had ik mijzelf mijn allergrootste droom ontnomen.
Ik ben trots op mijzelf, dat ik tóch heb doorgezet. Dat ik en de mensen om mij heen wel altijd hebben geloofd in die droom. De voldoening die ik nu uit mijn werk haal en de mooie dingen die ik van patiënten mag leren, waren het dat harde werken dubbel en dwars waard. Tegelijkertijd weet ik dat er nog een mooie, maar lange weg voor mij ligt. Een weg vol met avonturen, nieuwe dingen leren en ervaring op doen. Maar ook een weg met bergen die ik zal moeten beklimmen.
Ik hoor de verhalen van de artsassistenten die moeilijk aan een opleidingsplek kunnen komen. Ik werk iedere week met artsen die ondanks de liefde voor hun vak, zich zorgen maken of ze straks wel een plekje kunnen bemachtigen in het maatschap. Of dat ze voor de zoveelste keer hun spullen moeten pakken en ergens anders in het land opnieuw moeten beginnen. Soms maak ik me zorgen over de keuzes die ik straks moet maken. En dan vooral of de keuze die ik maak dan wel de juiste is.
Maar diep van binnen weet ik ook: linksom of rechtsom, ik kom er wel. En als het even tegenzit, het even niet lukt zoals ik voor ogen had, dan blijf ik mijzelf er elke dag aan herinneren om te blijven dromen. Blijven dromen tot aan de maan en terug.