De afgelopen jaren heb ik met heel veel plezier en liefde diensten gewerkt voor de interne geneeskunde. Een unieke kans die ik kreeg om mijzelf verder te ontwikkelen. Na ruim 3,5 jaar heb ik deze week afscheid genomen van deze bijzondere bijbaan, de leuke collega’s en het fijne ziekenhuis waar ik al die tijd mocht werken. Ik neem je in deze nieuwe blogpost mee in mijn ervaring van de afgelopen jaren en richt mijn blik op de toekomst.
Nog voor het begin van de corona pandemie begon ik aan mijn allereerste dienst bij de interne geneeskunde. Ik keek ik mijn ogen uit. De piepjes van de monitoren, het rinkelen van telefoons, ambulances die af en aan rijden en de vragen van patiënten en andere zorgverleners die mij om de oren vlogen. Maar al snel vond ik mijn plekje binnen die georganiseerde chaos. Ik leerde de artsen en verpleegkundigen waar ik mee werkte beter kennen en werd bekend met het reilen en zeilen van het ziekenhuis. Toen de pandemie uitbrak, leerde ik in sneltreinvaart om te improviseren, helder te communiceren en rustig te blijven in acute situaties. Inmiddels draag ik gemakkelijk patiënten over aan collega’s en heb ik geleerd om te prioriteren.
Naast het beantwoorden van de telefoon van de dienstdoende arts, het bijhouden van het overdrachtsdocument, het registreren van medicatie en andere taken, kreeg ik de de afgelopen jaren de unieke mogelijkheid om met de arts mee te gaan naar alle patiënten die op de afdeling beoordeeld moesten worden. In die jaren heb ik enorm veel patiënten ontmoet en heel veel van ze mogen leren.
Ik zag de afgelopen jaren ook de andere kant van de zorg. Ik was getuige van reanimaties, zag veel patiënten tijdens de pandemie hard achteruit gaan en leerde wat een palliatief beleid daadwerkelijk inhoudt Maar bovenal had ik leuke gesprekken en leerde ik om verder te kijken dan enkel naar de patiënt. Ik leerde tijdens mijn diensten de persoon achter de patiënt kennen.
Ik ben enorm dankbaar voor alle kansen die ik heb gekregen. Dankbaar dat ik zó lang mocht blijven en een vast contract kreeg. Maar bovenal dankbaar voor alle patiënten die mij een kijkje in hun leven en hun omgang met ziek zijn hebben gegeven. Ik heb de afgelopen jaren mogen ervaren dat het ziekenhuis de plek is waar ik mij thuis voel en het contact met patiënten iets is waar ik enorm veel voldoening en energie uit haal. En nu is het tijd voor nieuwe avonturen. Morgen starten mijn coschappen en daar ben ik mede door mijn werk van de afgelopen jaren meer dan klaar voor. Op naar heel veel meer mooie herinneringen, nieuwe dingen leren van patiënten en ervaring op doen als dokter in opleiding.
Commenti