Het is rustig tijdens mijn dienst op de spoedeisende hulp. Ik draai een rondje op mijn bureaustoel terwijl ik om me heen kijk. De schuifdeuren van de ambulancehal glijden open en er verschijnt een brancard met daarachter een kleine mevrouw. Een vriendelijk gezicht en een bos wit golvend haar komt net boven de brancard uit waar haar man op ligt. Dapper duwt ze zelf zijn brancard de spoedeisende hulp op. Ze kijkt vastberaden, haar handen stevig om het zwarte handvat geklemd.
Ik haast me met de artsassistent naar de kamer waar ze naar binnen zijn gegaan. Moedig vertelt ze het verhaal. Hoe ze weken lang voor hem heeft gezorgd, heeft geholpen met wassen, aankleden, eten en naar het toilet gaan. En hoe haar man nu steeds zieker wordt. Tot het laatste moment heeft ze geprobeerd om voor hem te zorgen, maar nu gaat het niet meer. Ze is moe, doodop. Haar emmer stroomt over.
Na het lichamelijk onderzoek uit de artsassistent zijn zorgen en wachten we ongeduldig op de labuitslagen. Deze zijn overduidelijk, dit is foute boel. De artsassistent probeert aan de patiënt uit te leggen wat zijn bevindingen zijn. Ik sta naast hem en vraag me af hoe ik iets kan bijdragen, een helpende hand kan bieden. De arts wendt zich vervolgens tot de vrouw van de patiënt en vraagt haar om de kinderen te bellen, om ze te vragen naar het ziekenhuis te komen.
Met trillende vingers pakt ze haar telefoon uit haar tas en probeert deze te ontgrendelen. Tevergeefs. Ik hurk naast haar, leg een hand op haar schouder en bied aan om haar te helpen om de juiste nummers op te zoeken. Samen bellen we de kinderen. Althans, zij belt en ik ben er voor haar. Zodat zij niet het gevoel heeft dit alleen te moeten doen.
Aan het einde van mijn dienst loop ik met de artsassistent nog even langs deze patiënt. De rust is teruggekeerd, zijn vrouw en kinderen zitten naast zijn bed. Terwijl de artsassistent nog kort wat dingen uitlegt aan de kinderen van deze man, draait zijn vrouw zich naar mij om. Ze pakt mijn hand en knijpt er zachtjes in. “Dankjewel voor alles” fluistert ze.
Soms voel je je een beetje verloren als co-assistent. Zeker bij een ernstig zieke patiënt sta je er vaak maar een beetje bij, terwijl de arts het woord doet. Maar juist dan kan jij het verschil maken. Even een hand op iemands schouder of een glaasje water aanreiken. Jouw steun of bemoedigende woorden zijn dingen die naasten van de patiënt zich later zullen herinneren. Door jou heeft de familie van de patiënt ook het gevoel dat ze temidden van alle chaos en hectiek worden gezien. Je hoeft geen heldhaftige dingen te doen om iemand te kunnen helpen. Soms maakt die hand op iemands schouder het verschil. Een wereld van verschil.
Door middel van mijn blogs geef ik jou een kijkje in het leven van een jonge dokter in opleiding, Zo nu en dan doe ik dit samen met BKV. Zij zetten zich op een fijne en bewonderenswaardige manier in voor medewerkers in de zorg. Onder andere door middel van de Medic Academy ondersteunen zij jonge zorgprofessionals bij hun ontwikkeling tot medisch specialist. Je leest hier meer over op https://bkv.jobs