Mijn dag begon vroeg, heel vroeg. Om half acht moest ik mij melden bij de overdracht van de candiothoracale chirurgie. De avond van te voren had ik een avonddienst meegelopen met de traumachirurg, dus de uren slaap waren op één hand te tellen. Toch had ik geen koffie nodig om mijn ogen open te houden. Vandaag was dé dag waar ik zo naar uit gekeken had. Ik mocht eindelijk op OK staan bij de cardio-thoracale chirurgie.
Tijdens de overdracht werd al vrij snel duidelijk dat er die dag een lange en ingewikkelde operatie plaats zou vinden. Er zou een thoracaal abdominaal aorta aneurysma worden geopereerd waarbij bijna de gehele aorta zouden worden vervangen door een prothese. Een van de moeilijkste operaties die bij de cardio-thoracale chirurgie wordt uitgevoerd, vertelt de professor mij. Hij zal deze operatie samen met twee andere chirurgen gaat uitvoeren en ik mag mee.
Aangekomen op het OK-complex ruil ik mijn witte jas en gympen om voor een blauw OK pak en klompen. Terwijl ik door de lange witte gangen van het OK complex langs alle operatiekamers loop en mij verwonder hoe enorm groot dit complex is, ben ik benieuwd wat mij vandaag te wachten staat.
Op de operatiekamer is een groot team aanwezig. Drie chirurgen, meerdere operatieassistenten, een anesthesieteam en een perfusionist staan klaar om deze bijzondere en ingewikkelde operatie uit te voeren. Tijdens de operatie mag ik bij het hoofdeinde op een krukje staan, zo kan ik de operatie van heel dichtbij volgen. Ik herinner mijzelf eraan dat ik mijn hoofd erbij moet houden en nu absoluut niet mijn evenwicht mag verliezen. De professor legt aan mij uit wat hij doet en laat mij alles zien.
Het was van begin tot eind fascinerend en bijzonder. Vanaf de eerste incisie en het moment dat de patiënt aangesloten werd op de hart-longmachine. Maar ook de momenten waarop er complicaties optraden, het heel spannend werd en iedereen zijn adem inhield. En het moment waarop de chirurg met de laatste hechtingen de thorax weer sloot en de operatie was geslaagd.
Met gloeiende wangen loop ik ’s avonds na een hele lange dag het ziekenhuis weer uit. Mijn voeten voel ik niet meer, mijn rug doet pijn van het staan en ik heb sinds vanochtend niks meer gegeten of gedronken, maar het maakt allemaal niet uit. De adrenaline giert door mijn lijf en ik zou wel van de daken willen schreeuwen bij wat voor bijzondere open hart operatie ik zojuist mocht zijn. Het liefst wil ik iedereen vertellen wat ik heb gezien, hoe bijzonder het menselijk lichaam is en hoe uniek het is dat er dit soort operaties mogelijk zijn. Dat op deze manier patiënten worden geholpen en weer een toekomst krijgen.
Ik wist het al van jongs af aan, tijdens mijn bachelor geneeskunde is dit bevestigd en nu weet ik het meer dan zeker. Dit is hetgeen wat mij gelukkig maakt, waar ik energie van krijg en waar ik mij meer dan ooit op mijn plek voel.