Inmiddels zit het eerste jaar van mijn coschappen er al op en ben ik begonnen aan jaar twee van mijn master. Aan de ene kant voelt het als de dag van gisteren dat ik aan dit nieuwe hoofdstuk begonnen ben. Aan de andere kant kan ik me bijna niet voorstellen dat het ooit anders is geweest. Ik neem je in deze blogpost mee in de dingen die ik heb geleerd, ervaring die ik heb opgedaan en de herinneringen die mij zijn bijgebleven.
Dolgelukkig was ik toen ik begin vorig jaar eindelijk mijn witte jas aan mocht trekken en door de lange gangen van het ziekenhuis huppelde. De droom waar ik al die tijd zo hard voor had gewerkt, was nu écht. Meteen vanaf het begin genoot ik van de dingen die ik mocht leren. Ik kreeg mijn eigen patiënten op de poli, beoordeelde mensen op de spoedeisende hulp, voerde intakegesprekken en assisteerde op de OK bij operaties. Maar bovenal genoot ik van het contact met patiënten.
Zij die mij toelieten op hun meest kwetsbare moment. Ik vind het bijzonder om met patiënten in gesprek te gaan en zo een kijkje te krijgen in hun leven en de manier waarop zij met ziek zijn om gaan. Als ik van dit jaar iets heb geleerd, dan is het wel om te luisteren wat patiënten écht te vertellen hebben, omdat je ze dan vaak veel beter kunt helpen. Ik ben dankbaar voor alle kansen die ik het afgelopen jaar heb gekregen en de mensen die er voor zorgen dat ik mijn dromen waar kan maken. De artsen, patiënten en andere zorgmedewerkers die mij elke dag laten zien hoe bijzonder het vak is wat ik mag leren.
Ik heb ervaren dat op de momenten waarop je het idee hebt dat je als co-assistent niet van toegevoegde waarde bent, je juist het verschil kunt maken. Jouw steun of bemoedigende woorden zijn dingen die een patiënt of diens naasten zich later zullen herinneren.
De woorden die ik ooit las van de Franse chirurg Ambrouse Paré zijn mij altijd bijgebleven: La médecine c’est guérir parfois, soulager souvent, consoler toujours. Geneeskunde is soms genezen, vaak verlichten maar altijd troost bieden.
En natuurlijk was het niet alleen rozengeur en maneschijn. Heb ik mij op momenten ook minder welkom gevoeld en kon ik bij vlagen soms onzekerheid voelen. Geen onzekerheid of dit wel hetgeen is wat ik wil doen, want als ik iets zeker weet, dan is dat het wel. Maar onzekerheid of wie ik ben en wat ik doe wel goed genoeg is. Door de gesprekken die ik voerde met artsassistenten, artsen, patiënten en de mensen om mij heen, leerde ik dat wie ik ben genoeg is. Maar ook dat het goed is om je zo nu en dan buiten je comfortzone te wagen, want juist daar kun je groeien en liggen mogelijkheden.
Na een jaar coschappen voel ik nog steeds dat dit is wat ik wil doen. Dat dit mijn toekomst is waar ik iedere dag met heel veel plezier en motivatie aan werk. En hoewel het soms pittig is om elke keer weer terecht te komen op een nieuwe plek, met nieuwe mensen en een andere patiëntpopulatie, maak ik dankbaar gebruik van deze unieke kans. De voldoening die ik uit mijn coschappen haal en de mooie dingen die ik van patiënten en zorgmedewerkers mag leren zijn het harde werken dubbel en dwars waard. Op naar het komende jaar met nog heel veel mooie lessen, en nieuwe ervaringen die mij weer een stapje dichter brengen bij die dromen van een dokter.