Het is een drukke avonddienst, ik werk vandaag als student-assistent voor de longgeneeskunde. Stiekem hebben deze diensten nét mijn voorkeur, omdat ik hier zo veel nieuwe dingen leer. Het is druk, de spoedeisende hulp ligt vol met patiënten en ook op de afdeling is het druk. Het dienstsein gaat en ik zie op het kleine schermpje dat ik word gebeld vanaf behandelkamer 3. Ik neem op en krijg de vraag of de arts-assistent van de long naar de behandelkamers kan komen om een drain te plaatsen. Ik draai een rondje op mijn bureaustoel en speur de witte jassen af, op zoek naar de longassistent. Het is druk en al die witte jassen lopen kriskras door elkaar heen. Vanaf de achterkant ziet ongeveer elke mannelijke arts er hetzelfde uit en is onderscheid maken al helemaal moeilijk. Ineens krijg ik een ingeving, de sokken!
In het ziekenhuis is het moeilijk om een eigen draai te geven aan hoe je eruit ziet. Iedereen loopt in een wit pak of een witte jas en sieraden zijn in verband met de hygiëne uit den boze. Daarnaast lopen bijna alle verpleegkundigen en artsen op klompen die 9 van de 10 keer wit zijn. Maar met sokken is er iets bijzonders aan de hand. Sommige artsen en verpleegkundigen dragen simpele sokken in één kleur. Dan zijn er ook nog die sokken met stipjes of strepen dragen. Maar de artsassistent die vandaag dienst heeft steelt altijd de show met zijn sokken. Hij draagt MedSocks. Sokken met ECG’s, stethoscopen, pillen of injectiespuitjes erop. Tijdens een van mijn eerste diensten voor de longgeneeskunde deed ik deze ontdekking en na wat research had ik ze op internet gevonden en ook een paar besteld. Van deze sokken worden niet alleen de mede-artsen en verpleegkundigen, maar ook de patiënten en zelfs de allerkleinste patiëntjes blij!
Ik weet bijna zeker dat hij vandaag ook weer van deze sokken draagt en speur de grond af. Daar! Bij de kar met de mondkapjes, schorten, handschoenen en spatbrillen staat hij op zijn klompen met zijn sokken met injectiespuitjes erop. Ik snel naar hem toe en vertel dat er een drain geplaatst moet worden op de behandelkamer. Terwijl hij voor me uit loopt en ik achter hem aan huppel vraag ik enthousiast “mag ik mee naar binnen?”. En het mag! Ik ben dolgelukkig want deze momenten zijn voor mij super leerzaam en interessant. We gaan een deur door en komen in de ruimte waar de steriele schorten liggen. Ik prop mijn haar in een mutsje, verwissel mijn mondkapje en verruil mijn eigen schoenen voor klompen. Vlak voordat we helemaal ingepakt de behandelkamer in lopen kijkt de artsassistent naar beneden, “leuke sokken!” Zegt hij terwijl hij wijst naar mijn ECG-sokken in de klompen.