Al bijna drie jaar lang werk ik elke week diensten in het ziekenhuis. Het is een plek waar ik mij thuis voel, een omgeving waar ik mij graag begeef. Ik vind het leuk om nieuwe dingen te leren, contact te hebben met patiënten en te luisteren naar hun verhaal. De afgelopen jaren heb ik veel mogen leren, ervaring opgedaan en bijzondere dingen meegemaakt.
Ik weet nog als de dag van gisteren dat ik mijn eerste dienst werkte in het ziekenhuis. Ik was onder de indruk van de gestructureerde chaos op de spoedeisende hulp. Het rinkelen van telefoons, het piepen van monitoren en verschillende stemmen door elkaar. Verpleegkundigen liepen af en aan en de vragen van patiënten vlogen me om de oren. Ik keek mijn ogen uit. Al snel leerde ik de artsen en verpleegkundigen waar ik mee werkte kennen en vond ik mijn plekje binnen die georganiseerde chaos.
Ik leerde tijdens mijn diensten om onder druk te presteren, rust te bewaren en goed samen te werken. Waar ik het drie jaar geleden nog spannend vond om het dienstsein op te nemen, draai ik mijn hand er inmiddels niet meer voor om. Ik sta nu met veel plezier artsen, verpleegkundigen, professoren en ander zorgpersoneel te woord. Soms is dat met grapjes en leuke gesprekken en zo nu en dan krijg ik ook de wind van voren. Ik heb geleerd om sterk in mijn schoenen te staan. Vaak zijn ze namelijk niet boos op mij, of de arts waar ik voor werk, maar hebben ze gewoon hun dag niet of zijn ze gefrustreerd omdat de zorg in Nederland soms behoorlijk ingewikkeld is georganiseerd. Inmiddels laat ik mij niet meer uit het veld slaan en geef ik duidelijk mijn grenzen aan.
Grote gebeurtenissen maakten veel indruk. Alle patiënten die ik tijdens de pandemie heb ontmoet, reanimaties die zich voor mijn neus afspeelden en bijzondere operaties waar ik bij mocht zijn. Maar het waren niet alleen de grote gebeurtenissen die veel indruk maakten. Veel verhalen die patiënten mij vertelden zijn me bijgebleven. Ze hebben mij geleerd wat écht belangrijk is voor patiënten en hebben mij doen realiseren wat voor arts ik later wil worden. Een arts die écht naar patiënten luistert zonder zelf vooraf dingen in te vullen. Een arts die kijkt naar het gehele plaatje en haar hand voor hen in het vuur steekt. Iemand die makkelijk te benaderen is en een veilige basis biedt voor een vertrouwensband tussen arts en patiënt.
Diezelfde patiënten lieten mij zien dat we ons vaak te druk maken om kleine dingen. Het leven is eindig, dus we kunnen er maar beter van genieten zo lang we die kans hebben. Ik heb genoeg ongelukken, reanimaties en slecht nieuws gesprekken voorbij zien komen om te realiseren dat het zomaar klaar kan zijn. Des te meer een reden om te genieten van de kleine dingen en dankbaar te zijn voor je gezondheid. Ik zie immers dagelijks dat het ook heel anders kan.
Comments